برای گرفتن عکس خوب همیشه لازم نیست عکاس خوبی باشید. در بعضی موارد عکس خوب به صورت اتفاقی گرفته می شود و فقط لازم است شما به عنوان صاحب اثر آن را بیابید.

حدود ده سال پیش با دوربین نیکون «دی هفتاد» مهمان ترکمن های روستای قرنجیک بودیم. مهمانی نهار به مناسبت بازگشت یکی از حاجیان روستا بود. شنیده بودم تکنیکی به اسم اچ دی آر (HDR) وجود دارد و چیزهایی در مورد روش کار شنیده بودم، اما در واقع نمی دانستم دقیقا باید چه کار کنم. عکاسی بارداری در آتلیه بارداری
نور محیط خوب نبود و از پشت با شدت به داخل می آمد. دوربین را روی سه پایه گذاشتم و چند عکس با سرعت های متفاوت گرفتم. امیدوار بودم در فتوماتیکس که آن زمان چندان پیشرفته نبود عکسی شبیه نمونه های موفق اچ دی آر خلق کنم. آن روز ها تلاشم برای رسیدن به یک نتیجه ی دلخواه شکست خورد و این عکس به فراموشی سپرده شد. سال گذشته در میان فایل هایم می چرخیدم و چشمم به این عکس افتاد. دوستش داشتم و ادیتش کردم. فارغ از هیجان اچ دی آر. عکس چیز هایی داشت که آن روز ها متوجه اش نبودم.

ارتباط معناداری بین حالت دست ها که به دعا بلند شده و نور وسیع اتاق پیدا شد که معنویت را تشدید می کرد. بقیه عناصر کادر نیز از سادگی حکایت می کردند. دیگر نیازی به آن تکنیک پیچیده نبود٬ عکس دارای روح بود و من نفهمیده بودم.
[عکس کاوی شماره 15]
مشخصات عکس :

    دوربین:Nikon D70s
    دیافراگم: f/6.3
    سرعت شاتر: ۱/۱۳sec
    حساسیت سنسور: ۲۰۰
    فاصله کانونی: ۱۸mm

فراموش نکنیم که لازم است گاهی اشتباه کنیم. لطفا تا جایی که میتوانید اشتباه کنید و از قوانین به ظاهر قطعی، تمرد دستور کنید. تا می توانید متفاوت عمل کنید٬ خواه آگاهانه خواه اتفاقی.

منبع:

لنزک