این که عکاسان حرفه ای فقط در مُد نوردهی دستی (M) عکس می گیرند، کاملا بی معنی است. چرند مطلق است. حتما دلیلی دارد که دوربین شما تنظیمات مختلفی دارد. عکاسی فقط با یک تنظیمات مثل خوردن تنها یک نوع غذاست. هر تنظیمات هدفی دارد، و هر کدام جایگاه خود را در هنر عکاسی نوزاد دارند.

افسانه – عکاسان حرفه ای تنها در مُد دستی عکاسی می کنند

من اخیرا در صفحه یک عکاس جدید خواندم که شنیده بود عکاسان «حرفه ای» فقط در مُد دستی عکاسی نوزاد می کنند، بنابراین او فورا به سراغ عکاسی رفته بود. دوربین را با اطمینان بر روی M تنظیم کرده، عکس گرفته بود، و بسیار خوشحال و راضی بود. با این حال، نیازی به گفتن نیست که نتایج آن اکتشاف اول ناامید کننده بود؛ عکس های بیش از حد نوردهی شده، کم نوردهی شده و تعداد زیادی عکس های تار و بی کیفیت.

من حدود ۱۰ ثانیه وقت داشتم تا این عکس را از یک بوته بائوباب در بوتسوانا بگیرم. اگر وقتم را صرف پیدا کردن تنظیمات دستی درست می کردم، احتمالا این عکس را از دست می دادم.

واقعیت این است: حرفه ای ها و دیگر عکاسان باتجربه از تمام مُدهای عکاسی روی دوربین خود استفاده می کنند.

آن مُدها به دلیلی آنجا وجود دارند. تنظیمات برای شما سادگی، سرعت، انعطاف پذیری، یا کنترل کامل فراهم می کنند. بسته به شرایطی که در آن عکاسی می کنید، هر کدام از این موارد ممکن است مناسب باشد. اگرچه مقالات دیگر در اینجا در مورد چگونگی استفاده از هر کدام از تنظیمات روی دوربین شما بحث می کنند، من می خواهم در مورد افسانه مُد دستی، و این که چرا استفاده از آن مهم است، صحبت کنم.

سوژه های در حال حرکت و صحنه های به سرعت در حال تغییر برای مُد دستی مناسب نیستند.

واقعیت حرفه ای

سعی کنید در حالیکه تصاویری از پرندگان در حال پرواز می گیرید، با کنترل دستی کامل عکاسی کنید. زود باشید، این کار را امتحان کنید. من منتظر می مانم.

اگر واقعا بیرون رفتید و این تمرین را امتحان کردید، حدس می زنم که تعداد زیادی عکس های واقعا بد گرفتید. چون پرنده ها به سرعت از مقابل پس زمینه های مختلف می گذرند، چون خورشید به سرعت از میان ابرهای پشت آنها ظاهر و پنهان می شود، و شرایط روشنایی بدون شک به طور مداوم در حال تغییر است. انطباق با این تغییرات در پرواز، تقریبا غیرممکن است.

در عوض، هر عکاس حرفه ای از یکی از تنظیمات دیگر استفاده می کند. به عنوان مثال من احتمالا مُد اولویت شاتر را در این شرایط انتخاب می کنم. این کار تضمین می کند که من بتوانم عکس های شارپ (یا مات هنرمندانه) بگیرم، و تصمیم در مورد دیافراگم را به عهده دوربین بگذارم. اگر من یک نوردهی روشن تر یا تاریک تر می خواستم، جبران نوردهی را تنظیم می کردم.

اکنون، اگر من داشتم به دقت از یک منظره عکاسی می کردم و چشم انداز خاصی برای تصویر نهایی داشتم، به مُد دستی تغییر حالت می دادم. من می توانم عمق میدان، نوردهی، تاری نامناسب، یا فوکوس انتخابی را تنظیم کنم. در مُد دستی، من تمام جنبه های تصویر نهایی را بهتر یا بدتر در اختیار دارم.

نکته مهم در اینجا این است – عکاسان حرفه ای از تمام ابزارهایی که در اختیار دارند، استفاده می کنند. اگر این درست بود که حرفه ای ها فقط از مُد دستی استفاده می کنند، آن وقت دوربین های سطح حرفه ای تنها یک تنظیمات داشتند. کاملا واضح است که اینطور نیست.

با این حال شما هنوز هم باید در مُد دستی عکاسی کنید

در مُد دستی عکاسی کنید، اما نه همیشه. درک نوردهی، فوکوس، سرعت شاتر، و دیافراگم و تاثیر آنها بر تصویر نهایی، قلب عکاسی است. برای تسلط بر جنبه های تکنیکی ایجاد تصویر، شما باید بتوانید بدون کمک دوربین خود همه اینها را در کنار هم قرار دهید.

مُد دستی برای عکاسی منظره عالی است، چون شما وقت برای ایجاد تصویر رویایی خود دارید.

منبع:

لنزک